• Karol Wojtyła przyszedł na świat 18 maja 1920 roku w Wadowicach, małym miasteczku położonym nieopodal Krakowa. Ochrzczony został 20 czerwca tego samego roku. Rodzicami przyszłego papieża byli Karol Wojtyła senior i Emilia z Kaczorowskich. Karol Wojtyła senior były wojskowy, pracował jako urzędnik w Powiatowej Komendzie Uzupełnień, matka zajmowała się domem i dorywczo pracą szwaczki. Mały Karol miał też starszego o kilkanaście lat brata Edmunda, który po zakończeniu nauki w Wadowicach został studentem medycyny w Krakowie
        W dzieciństwie Karol Wojtyła przeżył dwie wielkie tragedie: miał 9 lat, gdy na zapalenie serca i nerek zmarła mu matka - było to 13 kwietnia 1929 roku. Trzy lata później w tragicznych okolicznościach umiera brat Edmund, który wówczas pracował jako lekarz w szpitalu w Bielsku- Białej. Właśnie tam zaraża się, śmiertelną wówczas szkarlatyną i wkrótce umiera.
        Obie te śmierci miały ogromny wpływ na małego Karola, mimo to Lolek - jak go zdrobniale nazywano, rozwija się bardzo dobrze, jest świetnym uczniem i zapalonym sportowcem. Ma wiele zainteresowań, takich jak jazda na nartach czy krajoznawcze wędrówki, w których często towarzyszy mu ojciec.
        Rok 1930 wyznacza kolejny etap edukacji Karola Wojtyły- rozpoczyna naukę w Państwowym Gimnazjum Męskim im. Macieja Wadowity. Nauka przychodzi mu lekko, oprócz niej znajduje czas na uczestniczenie w zajęciach kółka teatralnego. Oprócz teatru daje się u niego zauważyć wielkie zainteresowanie sprawami wiary, co zauważają ówcześni katecheci przyszłego papieża.
        W roku 1938 w dniu 14 maja Karol otrzymuje świadectwo maturalne z oceną celującą. Daje mu to możliwość studiowania na wybranej przez siebie uczelni bez konieczności zdawania egzaminów. Wybiera studia polonistyczne w Krakowie na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
        Do Krakowa Karol przeprowadził się razem z ojcem, zamieszkali w domu przy ul. Tynieckiej. Początkowy okres studiów to czas wytężonej pracy, tworzenia własnej poezji i spotkań grupy literackiej. Wybuch wojny przerywa studia polonistyczne Wojtyły. Karol podejmuje pracę fizyczną w zakładach chemicznych Solvay w Borku Fałęckim, jednocześnie wiąże się też z katolicką organizacją podziemną o nazwie "Unia", która miała za zadanie pomoc prześladowanym wówczas Żydom. W tym czasie Karol Wojtyła senior zaczyna podupadać na zdrowiu. 18 lutego gdy młody Karol wraca po pracy do domu jego ojciec już nie żyje. Mając niewiele ponad 20 lat przyszły papież traci wszystkich swoich bliskich.
        1 listopada 1941 roku zostaje wystawione pierwsze przedstawienie świeżo powstałej grupy scenicznej o nazwie Teatr Rapsodyczny, Karol Wojtyła jest jednym z jego twórców i aktorów. Z grupa związany jest do 1943 roku, kiedy to postanawia wstąpić do tajnego Seminarium Duchownego założonego przez metropolitę krakowskiego arcybiskupa Adama Sapiehę, w konspiracji rozpoczyna też studia teologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim.
        Już po zakończeniu wojny1 listopada 1946 Karol Wojtyła przyjmuje święcenia kapłańskie, 2 listopada jako neoprezbiter odprawia prymicyjną Mszę Świętą w krypcie św. Leonarda na Wawelu.
        Kolejne dwa lata spędza w Rzymie studiując w Instituto Internzionale Angelicum, oprócz zdobytej wiedzy ma też okazję poznania wielu nowych ludzi, w tym duchownych z różnych stron świata. W 1948 roku kończy studia i pisze prace doktorską pod kierunkiem jednego z wytrawnych teologów, temat pracy to "Zagadnienia wiary u świętego Jana od Krzyża". Obrona doktoratu i nadanie tytułu następują już w Polsce.
        W kraju zostaje skierowany do pracy w malej podkrakowskiej parafii Niegowić. Na okres 7 miesięcy zostaje tamtejszym wikarym. Następnie w marcu 1949 roku zostaje przeniesiony z powrotem do Krakowa, do parafii św. Floriana w dzielnicy Kleparz. W tym czasie rozpoczynają się, często przez niego później wspominane, wędrówki z młodzieżą. Podróżują po całej Polsce, szczególnie po ukochanych przez Wojtyłę Tatrach i Beskidach, zimą jeżdżą na nartach. Dla zmylenia komunistycznej milicji młodzież nazywa przyszłego Ojca Świętego "wujkiem", a on sam nie zakłada sutanny. W czasie posługi u św. Florian organizuje duszpasterstwo akademickie, angażuje się też w powstanie chóru i rekolekcje dla chorych.
        W 1951 roku zostaje zwolniony z obowiązków na parafii po to, aby moc poświęcić się pracy habilitacyjnej. Pracując nad habilitację jednocześnie dużo publikuje- pisze na różne tematy, między innymi zajmuje głos w sprawie chrześcijańskiej etyki seksualnej. W 1953 roku praca habilitacyjna przyszłego papieża pt." Ocena możliwości oparcia etyki chrześcijańskiej na założeniach systemu Maxa Schelera" zostaje jednogłośnie przyjęta na radzie Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jednak odmowa nadania tytułu przez Ministerstwo Oświaty powoduje, że habilitacja nie zostaje przyjęta.
        Karol Wojtyła zajmuje się praca akademicką. Wykłada na seminariach duchownych w Krakowie, a także na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, specjalizuje się w dziedzinie teologii moralnej i etyce małżeńskiej.
        W roku 1958, mimo młodego wieku, zostaje mianowany przez prymasa Stefana Wyszyńskiego biskupem pomocniczym Krakowa, a kilka lat później zostaje też duszpasterzem inteligencji i środowisk twórczych. W tym czasie ma okazję uczestniczyć w, jakże ważnych dla całego Kościoła Katolickiego, obradach II Soboru Watykańskiego. Aktywnie uczestniczy w obradach dając się w ten sposób poznać dostojnikom kościelnym z całego świata, rozpoczyna też podróże religijne i ewangelizacyjne poza granice Polski.
        Dnia 30 grudnia 1963 roku, po śmierci swojego poprzednika arcybiskupa Eugeniusza Baziaka, zostaje mianowany arcybiskupem metropolitą Krakowa. Dnia 29 czerwca 1967 roku w czasie uroczystości w Kaplicy Sykstyńskiej w Watykanie zostaje mianowany przez papieża Pawła VI kardynałem.
        Po niespodziewanej śmierci Jana Pawła I, która miała miejsce 29 września 1978 roku po zaledwie 33 dniach sprawowania pontyfikatu, rozpoczęło się kolejne tego roku konklawe.
        Liczba jego uczestników to 111 kardynałów, a wśród nich kardynał z Krakowa Karol Wojtyła. Początkowo nikt nie wnosił jego kandydatury na stanowisko następcy św. Piotra, spośród kandydatów największe poparcie mieli: Giuseppe Siri, Giovanni Benelli i Sebastiano Baggio.
        W czasie konklawe odbyło się 8 głosowań, podczas ostatniego z nich, które odbyło się 16 października kandydatura Karola Wojtyły uzyskała 94 głosy, co stanowiło miażdżąca przewagę i w zupełności wystarczało do zatwierdzenia jego osoby na stanowisku papieża. Zgodnie z procedurą zapytano Wojtyły czy zgadza się z tym wyborem, na co przyszły papież odpowiedział twierdząco. Wybór Karola Wojtyły na stanowisko głowy Kościoła Katolickiego dla wszystkich chyba był zaskakujący: to pierwszy od 450 lat papież nie pochodzący z Włoch i pierwszy Polak na tym stanowisku.
        Wynik konklawe został oficjalnie ogłoszono wiernym zgromadzonym na palcu św. Piotra w Rzymie. O godzinie 18.44 telewizje całego świata pokazały uśmiechniętą twarz Jana Pawła II, ponieważ takie właśnie imię przybrał Karol Wojtyła. Dalsza oficjalna procedura ogłoszenia wyników zawiera słynną łacińską formułę wygłoszoną w tym wypadku przez kardynała Felici: "Habemus Papam" czyli- mamy papieża!. Potem padły słowa: "Carolum Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalem Wojtyła (...) Ioannem Paulum Secundum!" Następnie padły słowa Jana Pawła: "Najwybitniejsi kardynałowie powołali nowego biskupa Rzymu. Powołali go z dalekiego kraju, z dalekiego, ale jednocześnie jakże bliskiego poprzez komunię w chrześcijańskiej wierze i tradycji (...). Nie wiem, czy będę umiał dobrze wysłowić się w waszym... naszym języku włoskim. Gdybym się pomylił, poprawcie mnie". Wierni zgromadzeni przed watykańską bazyliką przyjęli zarówno te słowa jak i osobę Karola Wojtyły na stanowisku papieża z akceptacją i wielką radością. W Polsce ten dzień uznano za jeden z najważniejszych w naszej historii.
        Wybór papieża - Polaka na stolice Piotrową w znaczący sposób wpłynął na upadek bloku komunistycznego, dzięki czemu wiele państw, w tym Polska uzyskało niepodległość.
        13 maja 1981 roku miało miejsce wydarzenie, które wstrząsnęło katolikami i opinią publiczna na całym świecie. W czasie objazdu placu św. Piotra w Rzymie, co zawsze miało miejsce podczas audiencji generalnej, Jan Paweł II został dwukrotnie postrzelony przez ukrytego w tłumie wiernych zamachowca. Okazał się nim pochodzący z Turcji Mehmet Ali Agca, do dziś jednak nie wyjaśniono powodów i prawdziwych mocodawców zamachu. Istnieją nie wyjaśnione do końca ślady, które zleceniodawców zamachu karzą szukać w tajnych radzieckich służbach KGB.
        Papież został ciężko ranny, mimo że powrócił do zdrowia nigdy już nie odzyskał pełni swoich sił. Mimo to nawet w najmniejszym stopni nie zrezygnował ze swojej dotychczasowej aktywności, nigdy też nie ukrywał swojego stanu zdrowia pokazując ludziom na całym świecie jak radzić sobie z cierpieniem.
        To co jest znakiem rozpoznawczym pontyfikatu Jana Pawła II, to ogromna ilość pielgrzymek apostolskich jakie odbył. Do tej pory papieże ograniczali sprawowanie swoich obowiązków do obecności w stolicy Piotrowej, rzadko kiedy nawet wyprawiali się poza Watykan. Za czasów tego pontyfikatu było zupełnie inaczej: papież odbył 104 podróże apostolskie nawet do najbardziej odległych krajów świata, odwiedził niemalże wszystkie kontynenty, przyjeżdżał także do krajów, w których chrześcijanie przedstawiają niewielką liczbę. Najczęściej odwiedzał ukochaną ojczyznę - Polskę, a także Francję i USA. Był także pierwszym papieżem jaki odwiedził Wielka Brytanię, gdzie przecież od pięciu wieków nie akceptuje się urzędu papieża.
        Na drodze Jana Pawła II pielgrzyma szczególne miejsce zajmują miejsca kultu Maryjnego: Lourdes we Francji, Fatima w Portugalii, irlandzkie Knock i oczywiście polska Częstochowa.
        W działalności papieża- Polaka na uwagę zasługują także jego działania mające na celu doprowadzenie do zbliżenia i pojednania między Żydami a Kościołem Katolickim. Niezwykle symboliczna w związku z tym jest wizyta Jana Pawła w synagodze, którą odwiedził jako pierwszy papież w historii, a także pielgrzymka do Ziemi Świętej, jaką odbył w 2000 roku i modlitwa pod świętą dla Żydów Ścianą Płaczu.
        Papież robił też ogromnie wiele na rzecz ekumenizmu i pojednania się wszystkich odłamów chrześcijaństwa, wielokrotnie podkreślał konieczność zgody i szacunku jaki katolicy powinni mieć wobec wyznawców innych religii a także wobec niewierzących.
        Jan Paweł II zmarł po długiej chorobie dnia 2 kwietnia 2005 w Watykanie.